Het begin.

Mijn relatie met Albanië dateert van 1986. Ik werkte toen net voor een nieuwe firma.

Het was eind september, misschien begin oktober toen de telex een bericht van de baas binnen ratelde. De inhoud zorgde voor een kleine schok en een hoop opwinding.

“Bezorg me zo snel mogelijk je paspoort. Je vertrekt eind oktober naar Albanië!”.

Mijn eerste reactie was ”Wat heb ik nu mispeuterd”. Albanië was in die periode bijna ontoegankelijk. Er hing een sfeer van geheimzinnigheid rond dat land. Hoe dan ook, enkele weken later zette ik voet op Albanese bodem.

Achteraf bleek dat mijn toenmalige werkgever samen met Ramiz Alia, de opvolger van dictator Enver Hoxha, aan de Sorbonne had gestudeerd. We hadden dus een voetje voor op de concurrentie.

Mijn eerste kennismaking.

De luchthaven van Tirana was toen een overmaatse hooischuur die ook als luchtmachtbasis fungeerde. De weg van het geparkeerd vliegtuig naar het gebouw werd afgezoomd door zwaarbewapende militairen, Kalasjnikovs in aanslag. Niet meteen een bemoedigende eerste indruk. Eenmaal alle aankomst procedures volbracht, sloeg de atmosfeer 180° om..

Mijn Albanese collega’s verwelkomden mij op een bijzonder hartelijke manier. Dit eerste bezoek duurde maar enkele dagen. Het was voldoende om mij verliefd te laten worden op de diversiteit aan landschappen, de prachtige historische steden, de belangrijke archeologische vindplaatsen en bovenal de legendarische gastvrijheid van het Albanese volk. Deze vriendschapsband werd de voorbije dertig jaar enkel sterker. Mijn liefde voor Albanië gaat verder dan alleen de toeristische attracties en de cultuur. Het gaat om de mensen, de verhalen en de geschiedenis. Het gaat om de veerkracht en de vastberadenheid van de Albanese bevolking om hun land te ontwikkelen en te verbeteren.

Als je rekening houdt met het feit dat Albanië zich als natie pas aan het einde aan van de twintigste eeuw uit de dictatuur los kwam en kon beginnen om zich als een moderne staat te ontwikkelen, dan hebben ze in de voorbije dertig jaar gigantische sprongen voorwaards gemaakt.

Veerkracht

De veerkracht merk je ook aan de manier waarop Albanië zich verder ontwikkelt als een toeristische bestemming. Het land heeft de afgelopen jaren enorm geïnvesteerd in het verbeteren van de infrastructuur en het realiseren van accommodatie die geschikt is om aan de wensen van de Westerse bezoekers te voldoen. Er zijn nu meer vluchten naar Albanië dan ooit tevoren, en de populariteit van het land als toeristische bestemming groeit gestaag.

Hoe het verliep.

Pas jaren later, na de val van de dictatuur kon ik nog zoveel extra moois verkennen. Nu zijn natuurreservaten die voordien militaire domeinen waren open voor het publiek. De prachtige moskeeën en byzantijnse kerken zijn ook toegankelijk. Onze programma’s zijn allemaal persoonlijk uitgetest. Wij laten het je allemaal zien. Want dit reisaanbod op Albanië is niet beperkt tot wat er op de website staat. Het kan ook volledig naar je persoonlijke wensen en interesse worden aangepast.

Het team waar ik mee samen werk in Tirana behoort tot de besten. Het staat onder de leiding van een Albanese ondernemer die ik ondertussen al een kleine 10 jaar ken. Hij vertelt me soms over zijn visie om zo duurzaam en milieuvriendelijk mogelijk te werken. Albanezen beschouwen de natuur als het grootste kapitaal van hun land. Ze gaan er zuinig en respect mee om. Ondanks de moeilijkheden waarmee het land te maken krijgt is hij vastberaden om zijn doel te bereiken en bij te dragen aan de duurzame ontwikkeling van zijn land.

Een aantal van onze gidsen zijn oudgedienden van Albtourist, het staatsreisbureau onder de dictatuur. Mensen die ik nog ken uit “die tijd”. Kortom, ze behoren tot de besten. Dat is ook de reden waarom ik als een rots achter de kwaliteit van dit product sta.